Zelfzorg, persoonlijke groei en autonomie: het zijn woorden die we vaak in de mond nemen, maar waarvan we de eigenlijke betekenis soms zijn vergeten. Ze worden vaak geassocieerd met de maakbaarheidsgedachte - ‘‘ik’ moet hét maken in dit leven’- en verwijzen hierdoor enkel naar de verlangens van het individu. Meer dan ooit lijken we ons vandaag als helden te moeten profileren die met hun prestaties tot de verbeelding spreken. In deze sessie gaan we in op twee domeinen, sport en onderwijs, waar men steeds langer de nadruk legt op prestaties. Vanuit een filosofisch perspectief stellen we die prestatiegerichtheid in vraag en zoeken we naar een alternatieve benadering en taal waar verbondenheid centraal staat.

Het is correct dat leerlingen zonder wettig verblijf recht hebben op onderwijs. Dit onderwijsproces vraagt echter veel inspanningen van alle partijen. Niet alleen de taalachterstand is een grote drempel. Ook voor het juist inschatten van talenten en competenties hebben we gedreven onderwijsmensen nodig die hiernaar op zoek willen gaan, doorheen de specifieke kwetsuren van deze kinderen en hun gezinnen. Door te luisteren naar hun levensverhalen krijgen we zicht op de noden van deze jonge mensen op weg naar volwassenheid in een diverse samenleving. In dit leer- en groeiproces  zal voldoende aandacht nodig zijn voor sociale en emotionele vaardigheden. Laat hen geloven in zichzelf, in de ander en in een humane toekomst. Dan is ons onderwijs geslaagd!

De zin van het leven bestaat erin om zo gelukkig mogelijk te zijn of te worden. En die geluksdrang houdt de mensheid bijeen (dalai lama).

Van mijn persoonlijke identiteit naar wij-zij denken en van wij-zij denken naar toxische polarisatie is maar twee stappen. Hoe kan ik zelf - als leraar - leren om daarmee om te gaan en hoe kan ik leerlingen leren om daarmee om te gaan? Moeten we altijd voor de consensus gaan als we het over moeilijke onderwerpen hebben, of mogen we het oneens blijven op voorwaarde dat we naar elkaar geluisterd hebben? Waarom gaat het zo dikwijls fout in onze lessen als we naar die consensus streven? Welk kader kan ons helpen om over moeilijke onderwerpen met elkaar in gesprek te gaan? Waarom is het zo belangrijk dat we dat in vredestijd leren? Polarisatie omarmen is werken aan verbinding door naar elkaar te leren luisteren.  

Sociale en emotionele vaardigheden zijn van onschatbare waarde voor succesvol ondernemend handelen, omdat het studenten hen in staat stelt om zichzelf en anderen beter te begrijpen, effectiever te communiceren, relaties op te bouwen en te onderhouden, en zich aan te passen aan veranderende omstandigheden in een steeds dynamischere en veeleisender wordende omgeving. Tijdens de lezing wordt dieper ingegaan op de rol van socio-emotioneel leren bij het aanzwengelen van ondernemende mindset en gedrag bij studenten hoger onderwijs. Er wordt stilgestaan bij de wetenschappelijke onderbouw van deze stellingen alsook de praktische vertaalslag naar de dagelijkse praktijk.