Download hier de folder
In supervisie ligt de klemtoon duidelijk op leren, meer bepaald op het leren aan ervaring. Het gaat in deze vorm van praktijkbegeleiding, zoals deze ontwikkeld werd door Jef Stevens, om systematisch leren aan de eigen praktijkervaring (werkervaring), die door de professional wordt opgedaan bij zijn leidinggevende taak/taken.
Supervisie is verschillend van coaching waarbij vooral thematisch gewerkt wordt en het zichzelf leren kennen (waar loop ikzelf tegenaan in mijn werk) minder centraal staat. Zonder volledigheid na te streven kunnen volgende thema’s aan bod komen doorheen deze supervisie: (onbenoemde) gevoelens en kwetsbaarheid, verschil tussen macht en gezag, agressie, weerstanden en conflicten, uiteenlopende (horizontale en verticale) loyaliteiten, sandwichpositie, stressmanagement, timemanagement, …
Via deze ervaringen komen in de supervisie de professional zelf, zijn leidinggevende taak/taken en zijn werkcontext ter sprake, in verwevenheid met elkaar. Juist deze integrale aandacht en aanpak faciliteren een integraal leren.
Supervisanten worden doorheen het traject zich (meer) bewust van de eigen leidinggevende stijl en leren openstaan voor meerdere stijlen (cf. leerstijlen van Kolb) …
In dit traject gaat de keuze uit naar groepssupervisie waarbij de supervisor werkt met minimaal vier en maximaal zes supervisanten. Doorheen het leergesprek leren de betrokkenen niet alleen aan de eigen werkervaring, maar ook aan die van de anderen en aan de ervaring van de supervisie zelf.
Doorheen het Supervisietraject of de supervisieboog wordt op geregelde tijdstippen en op voldoende afstand van het werk een ‘leergesprek’ georganiseerd, waarin werkervaringen door de professional (op dat moment ‘supervisant’) worden ge(re)construeerd. Dat leerzaam (re)construeren gebeurt onder deskundige begeleiding van een supervisor en volgens afgesproken regels.