De huidige regering drukte bij de start de intentie uit deze legislatuur de kinderarmoede te halveren. Reeds 15 jaar kennen we een “gelijke onderwijskansen”-beleid in het Vlaams onderwijs. En toch komen we tot de vaststelling dat heel wat schoolrekeningen onbetaald blijven.
De kloof tussen armoede en onderwijs blijft een realiteit. Het aantal leerkrachten met armoede-ervaring is heel beperkt, vaak onbestaande. Besturen en directies kennen armoede vooral vanuit de media en de perceptie. Scholen doen al heel wat inspanningen, maar dikwijls matchen die niet met de leefwereld van de armsten en/of worden ze verkeerd begrepen.
Echte communicatie en doelmatige acties voor gelijke onderwijskansen vragen kennis van mekaars wereld en respect voor mekaars situatie. Enkel een beleid gedragen door leerkrachten, directie én bestuur kan mensen in armoede vooruit helpen.
We proberen een zicht krijgen op “de binnenkant” van armoede en de kloof die dat veroorzaakt met onderwijs. Hoe kunnen we de ervaringen van de armsten matchen met de doelstellingen van ons onderwijs? Hoe organiseren we goed onderwijs voor álle leerlingen?
Een ervaringsdeskundige in de generatiearmoede doet haar verhaal en antwoordt op uw vragen. Hoe kan een directeur zijn school leiden als een goede huisvader en toch verbinding maken met ouders in armoede? De ervaringen in een school in een kansarme wijk in Oostende kunnen u inspireren om een stevig gelijk-onderwijs-kansenbeleid op de rails te zetten in uw school.